Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae est enim, quae se umquam deserat aut partem aliquam sui aut eius partis habitum aut vini aut ullius earum rerum, quae secundum naturam sunt, aut motum aut statum? Cyrenaici quidem non recusant; Deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem meminisse tu non potes. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Duo Reges: constructio interrete. Maximus dolor, inquit, brevis est. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Dum enim in una virtute sic omnia esse voluerunt, ut eam rerum selectione expoliarent nec ei quicquam, aut unde oriretur, darent, aut ubi niteretur, virtutem ipsam, quam amplexabantur, sustulerunt.

Non igitur bene.

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Non igitur bene.

Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?

Nihilo magis.

Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus;

Reguli reiciendam;

Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset.

Itaque fecimus.

Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Memini me adesse P.

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

1. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;
2. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.
3. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?

• Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
• Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
• Duo enim genera quae erant, fecit tria.
• Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quo posito et omnium adsensu adprobato illud adsumitur, eum, qui magno sit animo atque forti, omnia, quae cadere in hominem possint, despicere ac pro nihilo putare. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Venit ad extremum; Omne enim animal, simul et ortum est, se ipsum et omnes partes suas diligit duasque, quae maximae sunt, in primis amplectitur, animum et corpus, deinde utriusque partes. Atqui si, ut convenire debet inter nos, est quaedam appetitio naturalis ea, quae secundum naturam sunt, appetens, eorum omnium est aliquae summa facienda. Corporis igitur nostri partes totaque figura et forma et statura quam apta ad naturam sit, apparet, neque est dubium, quin frons, oculi, aures et reliquae partes quales propriae sint hominis intellegatur. Ex ea quae sint apta, ea bonesta, ea pulchra, ea laudabilia, illa autem superiora naturale nominantur, quae coniuncta cum honestis vitam beatam perficiunt et absolvunt. Ergo nata est sententia veterum Academicorum et Peripateticorum, ut finem bonorum dicerent secundum naturam vivere, id est virtute adhibita frui primis a natura datis. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Tolletur enim appetitus animi, si, ut in lis rebus, inter quas nihil interest, neutram in partem propensiores sumus, item in nobismet ipsis quem ad modum affecti simus nihil nostra arbitrabimur interesse. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Praeclare hoc quidem. Quocirca eodem modo sapiens erit affectus erga amicum, quo in se ipsum, quosque labores propter suam voluptatem susciperet, eosdem suscipiet propter amici voluptatem. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari.

Hoc simile tandem est? Quid enim dicis omne animal, simul atque sit ortum, applicatum esse ad se diligendum esseque in se conservando occupatum? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Quid enim interest, divitias, opes, valitudinem bona dicas anne praeposita, cum ille, qui ista bona dicit, nihilo plus iis tribuat quam tu, qui eadem illa praeposita nominas? Maximus dolor, inquit, brevis est. Quo modo autem philosophus loquitur? Quae enim constituta sunt prima naturae, ad ea si voluptas accesserit, unum aliquod accesserit commodum corporis neque eam constitutionem summi boni, quae est proposta, mutaverit. Deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem meminisse tu non potes. Verum hoc idem saepe faciamus. Nam ex his tribus laudibus, quas ante dixi, et temeritatem reformidat et non audet cuiquam aut dicto protervo aut facto nocere vereturque quicquam aut facere aut eloqui, quod parum virile videatur. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?

Sed ita falsa sunt ea, quae consequuntur, ut illa, e quibus
haec nata sunt, vera esse non possint.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae,
illi propter spem vivere.

Praeclare, inquit, facis, cum et eorum memoriam tenes, quorum uterque tibi testamento liberos suos commendavit, et puerum diligis. Hunc vos beatum; Quicquid enim praeter id, quod honestum sit, expetendum esse dixeris in bonisque numeraveris, et honestum ipsum quasi virtutis lumen extinxeris et virtutem penitus everteris. Voluptatis causa, etiam si eam non consequare, aut non dolendi, etiam si id assequi nequeas, aut eorum, quae secundum naturam sunt, adipiscendi, etiam si nihil consequare. Sunt autem quidam Epicurei timidiores paulo contra vestra convicia, sed tamen satis acuti, qui verentur ne, si amicitiam propter nostram voluptatem expetendam putemus, tota amicitia quasi claudicare videatur. Quod enim vituperabile est per se ipsum, id eo ipso vitium nominatum puto, vel etiam a vitio dictum vituperari. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Virtutis enim beataeque vitae, quae duo maxime expetenda sunt, serius lumen apparet, multo etiam serius, ut plane qualia sint intellegantur. Nisi mihi Phaedrum, inquam, tu mentitum aut Zenonem putas, quorum utrumque audivi, cum mihi nihil sane praeter sedulitatem probarent, omnes mihi Epicuri sententiae satis notae sunt. Cognitis autem rerum finibus, cum intellegitur, quid sit et bonorum extremum et malorum, inventa vitae via est conformatioque omnium officiorum, cum quaeritur, quo quodque referatur; Equidem, sed audistine modo de Carneade?

Itaque ut maiores nostri ab aratro adduxerunt Cincinnatum illum, ut dictator esset, sic vos de pagis omnibus colligitis bonos illos quidem viros, sed certe non pereruditos. Quid iudicant sensus? Illa enim, quae sunt a nobis bona corporis numerata, complent ea quidem beatissimam vitam, sed ita, ut sine illis possit beata vita existere. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Inquit, dasne adolescenti veniam? Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Totius enim quaestionis eius, quae habetur de finibus bonorum et malorum, cum quaeritur, in his quid sít extremum et ultimum, fons reperiendus est, in quo sint prima invitamenta naturae; Minime vero istorum quidem, inquit. Poterat autem inpune; Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Ut aliquid scire se gaudeant? Nam me ipsum huc modo venientem convertebat ad sese Coloneus ille locus, cuius incola Sophocles ob oculos versabatur, quem scis quam admirer quemque eo delecter. Quodsi Graeci leguntur a Graecis isdem de rebus alia ratione compositis, quid est, cur nostri a nostris non legantur? Quid dubitas igitur, inquam, summo bono a te ita constituto, ut id totum in non dolendo sit, id tenere unum, id tueri, id defendere? Mihi quidem eae verae videntur opiniones, quae honestae, quae laudabiles, quae gloriosae, quae in senatu, quae apud populum, quae in omni coetu concilioque profitendae sint, ne id non pudeat sentire, quod pudeat dicere. Rem videlicet difficilem et obscuram! individua cum dicitis et intermundia, quae nec sunt ulla nec possunt esse, intellegimus, voluptas, quae passeribus omnibus nota est, a nobis intellegi non potest? Res enim concurrent contrariae. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Nam ex eisdem verborum praestrigiis et regna nata vobis sunt et imperia et divitiae, et tantae quidem, ut omnia, quae ubique sint, sapientis esse dicatis.